تعیین آستانة بی هوازی از راه کنترل شاخص درصد spo2 و تغییرات پارامترهای گازی در مردان فعال

هدف از پژوهش حاضر، تعیین آستانة بی هوازی به وسیلة کنترل تغییرات شاخص درصد spo2 (درصد اشباع هموگلوبین از اکسیژن) و مقایسة سه روش متداول در برآورد آستانه بی هوازی به وسیلة پارامترهای گازی بود. 15 مرد فعال، داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و در سه جلسة مجزا با حداقل فاصلة زمانی 48 ساعت سه آزمون فزاینده را انجام دادند. آستانة بی هوازی در آزمون تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی با روش های درصد spo2، کنترل معادل تهویه ای اکسیژن، rer و v-slope و در آزمون مرجع براساس تجمع لاکتات خون تعیین شد. در خلال انجام آزمون ها، گازهای تنفسی به طور نفس به نفس، ضربان قلب هر پنج ثانیه یک بار به طور دستی, مقدار لاکتات خون هر سه دقیقه یک بار و درصد spo2 هر ده ثانیه یک بار اندازه گیری شد. همبستگی بین متغیرهای معادل با آستانة (ضربان قلب و سرعت دویدن) برآورد شده به وسیلة روش های spo2%، کنترل معادل تهویه ای اکسیژن، rer و v-slope با آزمون مرجع به وسیلة ضریب همبستگی پیرسون محاسبه و برای تعیین توانایی پیش بینی از آنالیز رگرسیون استفاده شد. تعیین اختلاف بین متغیرها نیز به وسیلة آزمون t زوجی انجام گرفت. همبستگی معنی دار بین آستانة rer و آستانه لاکتات (1/0 p< ، 784/0 = r)، آستانة ve/vo2 و آستانة لاکتات (1/0p